Sharon Van Etten’s allereerste album in vijf jaar begint zowel traag als stil. Word afleidend en je mist misschien de gevoeligheid van de woorden: “We hielden handen vast zoals we afscheid hebben gesteld …”. Het is echter geen klaagzang – het is een volwassen herkenning van de zoetheid die inherent is aan verder gaan. “Kijk niet terug mijn liefste. Geef gewoon aan dat je het heeft geprobeerd, ‘zegt ze op het volgende nummer. Zelfs de albumtitel erkent dat we het verleden nooit echt achterlaten. Het accumuleert net zo goed als we een tijdelijke pauze moeten ontdekken of we zullen er door worden overspoeld – zoals het bitkid op de cover, die speelt tussen de bezaaide kleding van een verwaarloosde ouder.

Dit is een echt mooi en spookachtig record, evenals de allereerste kandidaat voor de beste van 2019.

Herinner me morgen door Sharon van Etten